In de zomervakantie las ik het boek:
Je suis dementie, een dertigtal minicolleges van Bère Miesen
In zo’n minicollege van 2 á 3 bladzijdes zet hij verschillende onderwerpen uiteen betreffende dementie.
Er was veel wat mij aansprak, wat ik herkende, en zeker ook veel waarvan ik dacht:
Hé zit dat zo? of : Zo heb er nog niet tegen aangekeken.
Een beetje herkenning en veel nieuwe inzichten: dat is fijn, daar kun je van groeien! 🙂
Zo las ik ook het stukje genaamd:
“Moeder komt zo” – ouders als veilige haven.
Wie langer omgaat met mensen met dementie herkent dat ouders, en met name de moeder, een grote rol in hun belevening speelt.
Zij blijken hun ouders te missen, aan hun ouders te denken, te veronderstellen dat zij nog in leven zijn.
Deze gedachten kunnen naast elkaar bestaan, door elkaar heen lopen en op verschillende momenten voorkomen.
Zij vormen geregeld de achtergrond voor het halsstarrig naar huis willen.
Bère Miesen geeft hierbij aan dat de aanwezigheid van ouders in hun gedachten niet alleen op geheugenstoornissen berust maar juist een uitdrukking kan zijn van hun behoefte aan veiligheid.
Op die manier keek ik er wel al naar, maar nu het zo zwart op wit staat en benoemd en uitgelegd, gaat het meer leven en ga je je eigen handelen weer eens kritisch tegen het licht houden.
In bovengenoemde situaties is het raadzaam te zoeken naar waar zij zich veiliger en rustiger bij voelen.
In het boek worden veel verschillende thema’s aangehaald en vanuit verschillende invalshoeken bekeken: vanuit de persoon zelf, vanuit de familie, maar ook vanuit de verzorgenden.
Dit boek is de moeite waard om te lezen, zeker ook voor familie.