Een paar jaar geleden heb ik een interactieve hond gekocht.
Het is een knuffel waar het een en ander aan sensoren in is geplaatst.
Dat klinkt technisch, maar hoe mooi is het als je wat zegt
en de hond jou dan aankijkt en een keer lief met zijn ogen knippert?
Of als je hem aait hij vrolijk met zijn staart kwispelt.
Je moet goed aanvoelen in welke situatie je de hond in kunt zetten.
Als mensen steeds minder in de realiteit leven en meer in hun eigen wereld,
zij echt en niet echt niet altijd meer kunnen onderscheiden, dan kan het een mooie aanvulling zijn.
Je kunt de hond zo instellen dat hij of alleen beweegt of beweegt én geluid maakt.

Ook ik kom met de hond wel eens voor verrassingen te staan.
Ik bracht de hond mee voor een meneer die ik al een aantal jaren had bezocht in de thuissituatie
en later ook toen hij in het verpleeghuis woonde.
Hij miste zijn hondje van vroeger zo erg, we spraken er vaak over.
Ik ben mijn ‘hond’ mee gaan nemen en dat vond hij echt heel leuk.
Maar na een paar keer werd ik gebeld door de verpleging,
hij was steeds zo verdrietig als ik weer wegging en het hondje mee naar huis nam.
Hij werd er onrustig van.
In overleg met zijn mentor heb ik zo’n zelfde hond voor hem mogen aanschaffen
en heb hem die ‘cadeau’ gedaan voor zijn verjaardag.
We hebben er samen veel plezier van gehad
en ook de verpleging zette de hond in op momenten dat hij onrustig was. Dat was heel helpend.
Toen deze meneer overleed, heeft de familie, na een tip van mij, de hond geschonken aan het verpleeghuis.

https://www.youtube.com/watch?v=6mT-_1VgdAc

https://www.dementie-winkel.nl/knuffeldieren-interactieve-hond-ouderen

 

Mijn werk is: fijne en zinvolle tijdsbesteding verzorgen voor ouderen.
En dat doe ik met veel plezier
En wat dat dat is, is ontzettend divers:
Een wandeling maken, samen middageten, een spelletje doen of kletsen over vroeger.
Fotoboeken kijken, een verjaardagskaart schrijven voor een kleinkind, samen het bezoek aan de pedicure doen of de tandarts.
Maar ook boodschappen doen, een concert bezoeken, een picknick in de Kasteeltuin, een stukje rijden en in een andere omgeving wandelen en een kopje koffie drinken, een museum bezoeken,…

En nu in deze Coronatijd zijn juist die uitstapjes niet meer mogelijk.
We kunnen nergens koffie drinken, de musea zijn dicht, we zitten liever niet bij elkaar in de auto…

Daarom doen we meer thuis en zodoende komen er meer spelletjes op tafel.
En ondanks dat ik geen rasecht spelletjesmens ben, merk ik dat ik er erg veel plezier aan beleef.
Ik kaart, speel Mens Erger Je Niet, doe Domino of speel een potje dammen.
Veel ook speel ik Rummikub of maak samen een legpuzzel.
En dat gaat niet altijd volgens de spelregels, maar dat geeft niet. Als we maar plezier hebben.

Ik heb in deze tijd veel spelletjes extra aangeschaft.
Ook spelletjes die net wat groter in uitvoering zijn of bv een puzzel met mooie duidelijke kleuren en net wat minder stukjes
(maar nog steeds een mooie uitdaging!).
En zo hebben we samen plezier en word ik regelmatig dik ingemaakt ?

Zie ook:
https://www.spelplus.nl/
https://www.dementie-winkel.nl/

 

In de zomervakantie las ik het boek:
Je suis dementie, een dertigtal minicolleges van Bère Miesen
In zo’n minicollege van 2 á 3 bladzijdes zet hij verschillende onderwerpen uiteen betreffende dementie.
Er was veel wat mij aansprak, wat ik herkende, en zeker ook veel waarvan ik dacht:
Hé zit dat zo? of : Zo heb er nog niet tegen aangekeken.
Een beetje herkenning en veel nieuwe inzichten: dat is fijn, daar kun je van groeien! 🙂

Zo las ik ook het stukje genaamd:
“Moeder komt zo” – ouders als veilige haven.
Wie langer omgaat met mensen met dementie herkent dat ouders, en met name de moeder, een grote rol in hun belevening speelt.
Zij blijken hun ouders te missen, aan hun ouders te denken, te veronderstellen dat zij nog in leven zijn.
Deze gedachten kunnen naast elkaar bestaan, door elkaar heen lopen en op verschillende momenten voorkomen.
Zij vormen geregeld de achtergrond voor het halsstarrig naar huis willen.

Bère Miesen geeft hierbij aan dat de aanwezigheid van ouders in hun gedachten niet alleen op geheugenstoornissen berust maar juist een uitdrukking kan zijn van hun behoefte aan veiligheid.
Op die manier keek ik er wel al naar, maar nu het zo zwart op wit staat en benoemd en uitgelegd, gaat het meer leven en ga je je eigen handelen weer eens kritisch tegen het licht houden.
In bovengenoemde situaties is het raadzaam te zoeken naar waar zij zich veiliger en rustiger bij voelen.

In het boek worden veel verschillende thema’s aangehaald en vanuit verschillende invalshoeken bekeken: vanuit de persoon zelf, vanuit de familie, maar ook vanuit de verzorgenden.

Dit boek is de moeite waard om te lezen, zeker ook voor familie.

Ondanks dat ik de afgelopen maanden redelijk wat te werken heb gehad, is het toch wat rustiger. Dan komt er een moment dat je gaat opruimen: bakjes, papieren mappen, documentatiemappen in de computer en dat ruimt lekker op: je bakjes worden leger, je computer schoont lekker op en je hoofd wordt er ook opgeruimder en leger van.

Ik kwam van alles tegen waaronder veel uitgaanstips. Die verzamel ik om zo te zorgen voor leuke momenten en tijdsbestedingen samen met de mensen waar ik kom. Maar na 16 maart heb ik geen wandeling meer gemaakt in het Philips de Jonghpark, geen museum meer bezocht, geen taart of een worstenbroodje meer op een terrasje gegeten en met niemand meer in de auto gezeten.

En nu gaat alles langzaam aan weer open. Maar ik ga nog niet op pad, ik ga eerst weer eens bij de mensen naar binnen die ik zo lang niet heb gezien en kijk eens goed hoe de vlag er voor staat. En ik blader eens door mijn krantenknipsels: De prachtige expositie van Lucas van Gassel in het Gemeentemuseum in Helmond is nog maanden te zien, de biologische markt op Brandevoort iedere vrijdagmiddag, de beiaardconcerten in Asten op woensdagochtenden: het lonkt, maar ik houd het nog even veilig en klein en dichtbij en denk…

…wat in het vat zit verzuurt niet.